Afgelopen weekeinde had ik de zorg voor het achtergebleven "klein duimpje"en dacht aan de opleiding die ik 25 jaar geleden heb gevolgd in Deurne. Veel dingen meegemaakt, veel dingen gebeurd. Hoogte maar ook zeker dieptepunten gekend. Toen ik op Deurne kwam, kwam ik daar met een droom, een paardendroom wel te verstaan. Het leek mij niets mooiers als de hele dag mijn tijd doorbrengen met paarden en dan ook nog zo goed worden dat niemand meer om me heen kon. Deze droom was snel voorbij, paarden werden minder schattig en je begon paarden soms als objecten te zien. Ze moesten voldoen aan een verwachtingspatroon, zeker op school. En zo niet? Dan nam je afscheid. Zo groeide je in je rol, de rol die je leert om hard te werken en goed paard te rijden. Soms voelde je je daarbij vernederd, maar ook heel sterk als het wel lukte. Zeker meneer Loeffen heeft een belangrijke rol gehad in onze ontwikkeling. Ik vind dat we niet meer te vergelijken zijn als dat we als eerste jaars binnen kwamen .We hebben bagage gekregen, klinkt chique he. Ja karakters, die veranderen niet. Wel heb je er mee leren omgaan. Met jouw eigen karakter, die van een ander en die van je paarden. Nu we zijn vertrokken word het nooit meer zoals we binnen kwamen op Deurne, zoveel veranderd. Het is raar om te bedenken hoe het niet meer zal zijn, nooit meer.
Niet meer bij meneer Loeffen in de les met buikpijn,
Niet meer de vraag hebben of Brameier je ditmaal op tijd naar huis liet gaan op zaterdamorgens. Niet meer de zenuwen krijgen omdat de hele kant vol zit en naar jouw les kijkt.
Niet meer de spanning en gezelligheid van de schoolwedstrijden.
Niet meer het gewas en gevlecht van de avond voor wedstrijden of examens, de behulpzaamheid van iedereen op dat moment.
Niet meer op elk momemt van de dag even met je paard knuffelen.
Niet meer tegen een medeleerling zeggen: Hij wil een kusje! doelend op je paard.
Niet meer de keus tussen les volgen of liever naar een springles kijken.
Niet meer vechten om een kruiwagen, terwijl de ochtend te vroeg is om überhaupt een woord te wisselen.
Niet die gang vegen, of de putjes willen legen, de wasplaats schoonmaken, zadelkamer vegen of de containers legen.
Niet meer stiekem het solarium aanzetten onder het oog van de technische dienst.
Niet meer met je sporen de school in rennen en op je kop krijgen van meneer Velstra.
Niet meer met je paard naar de dierenarts en je vervolgens afvragen of ze wel de juiste conclusie heeft getrokken.
Niet meer in het OLC spelletjes zitten spelen terwijl het huiswerk zich opstapelt.
Niet meer discussies met welke leraar dan ook.
Niet meer je moeten haasten om je paard te zadelen omdat je les uitliep.
Niet meer op maandagochtend te laat zijn voor je les omdat de taxi’s weer eens niet kwamen opdagen.
Niet meer eten in de kantine, morgens en middags zal ik het misschien missen. Maar het avondeten nog geen minuut.
Niet meer morgens je bed uit strompelen op een onmogelijk tijdstip.
Niet meer je kamer hoeven te delen, hoewel dit ook gezellig was.
Niet meer de dag nabespreken op de gang, hangend in en onmogelijke houding.
Niet meer dezelfde gang op strompelen na een avond te laat te zijn gaan slapen.
Niet meer feesten in de koets, althans niet als toen en niet zo fout!
Niet meer morgens op school komen en de roddels en misstappen van de vorige avond aanhoren.
Niet meer discussie over het tenue.
Niet meer elkaar gruwelijk zat zijn, omdat 60 meiden op elkaars lip gewoon niet goed gaan. Geen tranen meer, gewoon omdat het even niet gaat.
Niet meer de concurrentie voelen, die te ver doorslaat op de momenten dat je het niet kan hebben. Niet meer zo hecht zijn als klas en toch geen minuut te lang op school willen doorbrengen.
Niet meer hopen dat je toch voor een opleiding had gekozen, maar blij dat je dit allemaal hebt meegemaakt.
Niet meer die ene droom in de paarden, voor sommige is deze voorbij, ik heb hem gewoon een beetje aangepast.
Alle dingen die mij aan Deurne zullen herinneren, komen niet meer terug.
maar het stokje ligt nu bij mijn oudste zoon, en wie weet.....
